Świat z perspektywy neuroróżnorodnego dziecka
Wyobraź sobie, że każdego ranka musisz stawić czoła zupełnie obcej rzeczywistości. Światło razi w oczy, metka od koszulki drapią jak szczotka ryżowa, a dźwięk odkręcanego kranu przypomina młot pneumatyczny. Tak właśnie może wyglądać codzienność dziecka z zaburzeniami sensorycznymi. I właśnie w takich sytuacjach terapia zajęciowa staje się mostem pomiędzy ich światem a naszym.
Pamiętam Kubę, który przez pierwsze trzy miesiące terapii nie mógł znieść dotyku farby. Zaczęliśmy od malowania… rękoma w rękawiczkach kuchennych – opowiada Marta, terapeutka z ośrodka w Poznaniu. Dziś bez problemu maluje palcami, choć nadal woli mieć pod ręką ściereczkę do wycierania dłoni.
Terapia, która nie przypomina terapii
Nowoczesna terapia zajęciowa dawno przestała być zestawem sztywnych ćwiczeń. W najlepszych gabinetach wygląda to jak świetna zabawa – dzieci skaczą na trampolinach, budują fortece z poduszek czy przygotowują proste posiłki. Tylko terapeuta wie, że to nie tylko zabawa, ale starannie zaplanowana interwencja.
Kluczowe są trzy elementy:
- Motoryka mała: Nawlekanie koralików? To trening precyzyjnych ruchów potrzebnych do pisania
- Planowanie ruchu: Tor przeszkód w pokoju to nauka organizacji własnego ciała w przestrzeni
- Integracja sensoryczna: Zabawa w basenie z piłeczkami pomaga oswoić nadwrażliwość dotykową
Najtrudniejsze? Przekonać rodziców, że czasem trzeba pozwolić dziecku na bałagan – śmieje się terapeutka Agnieszka. Gdy 5-letnia Ola po raz pierwszy samodzielnie przygotowała kanapkę, w kuchni wyglądało to jak po bitwie. Ale dla niej to był ogromny sukiec.
Codzienne wyzwania, niecodzienne rozwiązania
Terapeuci mają w zanadrzu setki małych trików, które mogą ułatwić życie całej rodzinie:
- Dziecko nie znosi mycia zębów? Może problemem jest nie smak pasty, ale odgłos szczoteczki
- Ubieranie to koszmar? Warto spróbować ubrań bez metek i szwów
- Posiłki kończą się histerią? Czasem wystarczy zmienić kolor talerza
Zaskoczyło mnie, jak proste zmiany mogą dać tak spektakularne efekty – przyznaje tata 7-letniego Antka. Wystarczyło, że syn dostał słuchawki wyciszające na zakupy i przestały się zdarzać ataki paniki w centrum handlowym.
Terapia zajęciowa to proces pełen małych-wielkich zwycięstw. Czasem sukcesem jest pierwszy samodzielnie zapięty guzik, innym razem – pierwsza spokojna noc bez przebudzeń. Najważniejsze, by pamiętać: każde dziecko ma swoje tempo, a rolą dorosłych jest je uszanować i mądrze wspierać.
